Op de wereldranglijst van het aantal doden door corona staat Belgïe met 383 doden per miljoen inwoners op no. 4, na San Marino, Andorra en Spanje dat 402 doden per 1 miljoen inwoners telt. Zo telt Frankrijk er 263, Nederland 183 en Duitsland en Oostenrijk ‘slechts’ 45.

Wat is er aan de hand? Is dit omdat alleen wij correct tellen en onze buurlanden nogal losjes omspringen met het registreren? In de kranten lezen we dat bij ons het vermoeden van corona al volstaat. Maar ik kan me voorstellen dat dit in de buurlanden zeer gelijkaardig loopt. In landen als Rusland en Turkije zullen de officiële getallen misschien wel ‘gemanipuleerd’ worden. Maar waarom zouden we in België dan per se de getallen willen optrekken? Dat is niet logisch. Zou het dan toch waar kunnen zijn dat België inderdaad één van de zwaarst getroffen landen is, ongeveer gelijk aan Spanje, maar slechter dus dan Italië en veel slechter dan de UK en Nederland waarvan we hier nog vonden dat ze veel trager reageerden?

Maar er is meer. De curve van de ziekenhuisopnames. Daarvan wordt gezegd dat ze het meest relevant is om het verloop van de verspreiding te volgen. Op de VRT website vind ik deze grafiek met de vergelijking tussen Nederland en België van het aantal nieuwe opnames per dag. We zien ongeveer een gelijkaardig verloop bij de opgang van het virus. België lijkt een paar dagen eerder de piek te bereiken, en dan gaat het naar beneden. Maar dubbel zo snel in Nederland. Dat is toch vreemd, ook al omdat de regels in Nederland iets minder streng zijn en iets later ingevoerd. De enige verklaring die ik kan bedenken, is dat België een significant lek heeft in haar lockdown. Want, na een complete lockdown (zoals in Wuhan) zou het aantal nieuwe besmettingen bijna tot nul moeten terugvallen vanaf ongeveer 14 dagen (ongeveer 1 april). Het feit dat er nog vrij veel nieuwe opnames zijn, laat vermoeden

• dat we te laks zijn in het toepassen van social distancing en het wassen van onze handen

• of dat we een ongecontroleerd lek hebben in ons maatschappelijk netwerk.

Persoonlijk denk ik niet dat er geen groot verschil is in de discipline bij de modale Belg of Nederlander. Dus het lijkt er eerder op dat er in België een significant lek is en onmiddellijk moet dan gedacht worden aan de rusthuizen en woonzorgcentra. Daar is duidelijk van alles misgelopen, dat hebben we de laatste dagen op het nieuws kunnen volgen, soms zelfs met schrijnende verhalen: gebrek aan instructies, gebrek aan gekwalificeerd personeel, te weinig beschermingsmateriaal, geen overkoepelend beleid, etc.  Waarschijnlijk een gevolg van de complexe structuren van deze instellingen en organisaties, maar toch ook door een gebrek aan daadkracht van bevoegde instanties. Daar wordt nu slechts recent wel iets gedaan, maar vrij laat. Vermoedelijk is de verspreiding naar en vanuit die instellingen verder gegaan ook tijdens de lockdown.

Groot was daarom mijn verbazing gisteren te horen dat de Nationale Veiligheidsraad beslist heeft terug enig bezoek toe te laten. Goed bedoeld, zonder twijfel, maar toch niet zeer opportuun op dit moment zou ik denken. In eerste instantie omdat het niet overlegd is met de sector, maar vooral -en waarom zijn onze experten daar toch niet explicieter geweest?- omdat deze maatregel dit lek negeert, integendeel zelfs vergroot en organiseert. Ik begrijp het eventjes niet.

Iets verder in de krant, een klein bericht: Testcapaciteit Rode Kruis onderbenut.  Het Rode Kruis had een lab en enkele medewerkers vrijgemaakt. Er werden 518 stalen onderzocht, maar dat hadden er 11.200 kunnen zijn. ‘De jongste drie dagen kregen we zelfs geen stalen meer binnen’, zegt gedelegeerd bestuurder Philippe Vandekerckhove.

Surrealistisch is niet genoeg meer. Zou dit echt waar zijn? Dit lijkt hyperrealistisch.

Hoe moet dat dan verder met het uitrollen van de EXIT !?!

________

Om nu toch met iets luchtiger af te sluiten: kunst als antidotum voor de frustratie.Kunst en illusie. Is elke kunstenaar niet ergens een illusionist? Iemand die een illusie schept met doek en verf? Dat hebben we nodig om te overleven.

Hyperrealisten geven je de indruk dat alles echt is, zo echt dat het zelfs confronterend en surrealistisch kan worden, zoals we konden ervaren in de tentoonstelling Hyper-Realism Sculpture in La Boverie, Luik. De ondertitel ‘ceci n’est pas un corps’ spreekt boekdelen. Hier een korte trailer (er zijn nog meer reportages te vinden op youtube, ook een verslag over een avond exclusief voor naturisten ;-) , of een verslag op vrt).

Maar er zijn ook artiesten die van alles laten verdwijnen of vermommen, zoals illusionisten. Neem nu bv.  de bodypainting kunstenaar en ‘master of the unseen’, Johannes Stoetter, hij creëert composities van mensen die verdwijnen in een landschap of die zich verpoppen tot dieren of planten zoals 'Transformers' uit de SC films.

Op zijn youtube-kanaal vind je verschillende van zijn werken, en ook 'making-of's. Zoals hier, de kikker: https://youtu.be/8gw8MN1FjRY