Ik weet niet wat tijd is.

Ik weet alleen dat ik nooit tijd genoeg heb.

We zijn geobsedeerd door tijd.

We voelen ons gelukkiger als we niet over tijd hoeven na te denken.

                                  Christian Marclay, 2017

Current local time in Belgium

In de film ‘The Clock’ van Christian Marclay word je gedwongen over tijd na te denken, maar dan in metafysische zin. Een soort meditatie, en daardoor ook helend, om los te komen van de obsessie. 

Hoe ervaar jij tijd in deze lockdown? Men zegt dat introverte personen het geweldig vinden, want nu genieten ze van meer tijd voor van alles en nog wat. Anderen vinden het maar niets, want missen de tijd met vrienden en familie. Voor beiden deze blogpost.
                     

‘The Clock’ is een 24-uur durende video-lus, zonder begin noch einde. De film volgt de tijd van minuut naar minuut, zoals een klok of een uurwerk. Op het scherm is het altijd even laat als op je uurwerk. De film gaat over het ‘nu’, maar is opgebouwd als een collage van ongeveer duizend korte filmfragmenten uit het cinematografische verleden. Elk fragment stelt een bepaald tijdstip voor dat weergegeven wordt door het beeld van een klok of door een personage dat zegt hoe laat het is.

‘The Clock’ gaat ook over loslaten en vergankelijkheid. Een memento mori. Want, waar cinema een manier is om tijd te ontvluchten, word je bij ‘The Clock’ telkens herinnerd aan de tijd, en aan hoeveel tijd je al verprutst hebt met naar deze waardeloze film te kijken. Het eigenaardige is dat je blijft kijken, geen 24 uur natuurlijk, maar toch veel langer dan een korte flits. Er is iets hypnotiserend en verslavend aan deze film, je wil de volgende scène ook nog weten, en de volgende..... Nochtans is er geen plot, geen logica in de opeenvolging, tenzij een ingenieus versmelten van fragmenten, zonder enige hapering in klank of beeld. Je reist als het ware door de tijd en door je eigen geheugen om de scène te herkennen. Je ziet de helden van vroeger, je herkent passages en gaat die verbinden met je eigen leven. Waar, wanneer, met wie heb ik dat gezien. Je eigen leven wordt ook een videocollage van herinneringen, verleden eventjes opnieuw heden.

De film is gemaakt door Christian Marclay, een kunstenaar uit NY. Hij had er 3 jaar voor nodig om uit 12.000 fragmenten te selecteren. De film ging in première in 2010, in de White Cube gallery in Londen. Sindsdien wordt de film wel altijd wel ergens in de wereld geprogrammeerd, meestal in musea, maar er gelden zeer strikte voorwaarden voor de zalen. Uiteraard moet de filmzaal 24u op 24u toegankelijk blijven, maar de grootte van het scherm, het max. aantal toeschouwers, de specifieke Ikea zetels, alles is in detail vastgelegd.

Hier 2 fragmenten:

• een extract van 3 min, tussen 12u04 en 12u07

• een extract van 7 min, gemaakt voor de Biënnale Venetië in 2012, tussen 14u18 en 14u48