Toevallig werden we getipt over een reeks foto’s van mensen die een schilderij bekijken in een museum. Je ziet niet wie ze zijn, je ziet ze alleen vanop de rug. Op zich niets bijzonders ware het niet dat de persoon volledig lijkt op te gaan in het schilderij. Dat kan zijn door de kleuren en de print van de kledij die matcht met het schilderij, of door het profiel dat onderdeel wordt van de compositie, of het kapsel dat gelijkenissen vertoont met de tekening. Allemaal heel grappig en verrassend. 

De fotograaf is de Oostenrijker Stefan Draschan (geb. 1979). Hij bezocht vele musea in Wenen, Berlijn en Parijs en spendeerde uren om de juiste match vast te kunnen leggen. Hij bundelde zijn reeks in 2017 op zijn tumblr-blog. Zijn foto’s gingen viraal de wereld rond. Ze werden verleden jaar uitgegeven in een boek (Duitstalige en Engelstalige versie, uitgegeven bij HatjeCantz).

In de commentaren bij de blogfoto’s lijkt een polemiek te ontstaan of dit nu toeval is, ofwel geënsceneerd. Draschan blijft pertinent beweren dat het allemaal echt is en niet getrukeerd of gephotoshopt. Hij heeft zelfs een 2e blog gemaakt 'peoplematchingartworksdiy' met de bewijzen dat hij een reeks foto’s kan maken binnen een bepaalde tijd, wat hij dan staaft met de bestandsgegevens die de camera standaard bij elke foto toevoegt.

Toeval of niet, het effect is prachtig. Want eigenlijk illustreren deze foto’s de aantrekkingskracht van kunst op mensen. Een schilderij op zich is een dood object, met een toeschouwer ervoor ontstaat interactie en begint het te leven, en dat is uiteindelijk wat de kunstenaar ooit bedoeld heeft: de mens die één wordt met de kunst.

Je kan een reeks van zijn foto's bekijken op zijn tumblr-pagina, of ook op deze website.

En in dit filmpje zie je de fotograaf Stefan Draschan in actie, in een reportage van de Duitse internationale TV-zender, DW (Deutsche Welle).