19 maart 2020, we zijn enkele dagen in lockdown en Daan Vandewalle start vanuit een leeg Concertgebouw in Brugge met een mini-concertmarathon: de volgende 46 dagen zal elke dag 1 klein stukje pianomuziek op het internet verschijnen, ‘om via muziek de hand te reiken aan zoveel mensen die (vaak alleen) thuis zitten,.... een miniconcert dat voelt als een zachte aanraking.’ (zie ook onze blog op 22 maart en 17 april).

• Handen schudden geen handen meer,

• Handen strelen geen gezichten meer,

• Maar handen raken nog steeds de piano.

Maar de stukjes raakten op, het virus is er langer dan vermoed. Eergisteren, zaterdag 2 mei, speelde hij het laatste stukje, Le Tango (perpetuel), van Eric Satie. De dans van de duivel. Eentonig en banaal, zonder echt doel, kabbelende tonen op het meeslepend  ritme van een tango. En op het einde, als grap, een herhalingsteken, om aan te geven dat het stuk 'ad infinitum' moet gespeeld worden. Het virus ook ad infinitum?.....

                     

Maar gisteren had Daan Vandewalle nog een boodschap voor zijn trouwe luisteraars, als 'Finale'. Een onheilspellend woord in de huidige context, alsof er nadien niets meer komt. Maar toch ook een woord van hoop en verlangen, want muziek en kunst zijn net zo belangrijk als fysiek contact.

"Er is een tijd vóór het virus, en er is een tijd na het virus, maar concerten zullen terugkomen.

Als je ooit terug naar het Concertgebouw kan gaan, dan zullen de tonen die er weerklinken, klinken als nooit tevoren. Die eerste tonen zullen voor kippenvel zorgen. Gewoon omdat ze er terug zijn in het moment. Los van wie ze heeft bedacht, los van wie ze vertolkt.”

Alle 46 Caress mini-pianoconcerten blijven te beluisteren vanaf youtube. Net als Satie kan je de 'shuffle'-toets aanzetten en de reeks eeuwig laten afspelen. Voldoende troost zolang we binnen moeten zitten. En ooit, van zodra het weer kan, gaan we Daan Vandewalle in het Concertgebouw beluisteren.

Luister hieronder naar zijn boodschap. En... dank je wel, Daan.